Nooit had ik van te voren kunnen bedenken dat het inleveren van gezondheid (om het maar even zo te noemen) zoveel impact op je zijn heeft en dat dat verschrikkelijk veel energie kost.
Eigenlijk is dat voor een arts erg bijzonder en het klopt dan ook niet helemaal. Want als wie dan ook bij mij komt, patient of niet, en aangeeft iets minder goed te kunnen vanwege een lichamelijk of psychisch probleem dan zou ik goed weten hoe te helpen. Dat is immers mijn vak en ik doe niets liever dan anderen ondersteunenen en helpen juist met hun lichamelijke en psychische problemen.
Maar nu mankeer ik zelf iets en merk ik aan mijn eigen lijf dat het zoveel energie kost en tegelijkertijd kan ik maar niet bedenken dat dit mag en dat ik nu nog duidelijker mijn grenzen moet aangeven (iets wat ik eigenlijk al niet zo goed in was).
Ik wil er ook nog niet over nadenken want als ik dat doe krijg ik het letterlijk en figuurlijk benauwd en dus doe ik het liefste alsof er niets aan de hand is maar dat gaat ook niet.
Gelukkig heb ik vandaag geleerd dat ik onduidelijk mag zijn als ik daarin maar duidelijk ben.
Het is zo fijn dat ik lieve collega's heb die ongevraagd dingen voor me willen oppakken, bij wie ik nog onduidelijk mag zijn omdat ze weten wat er aan de hand is, mag zeggen dat ik niet weet wat mijn grenzen zijn omdat ik er nog niet aan toe ben dat te bedenken.
Ik ben gelukkig geen lotgenoot, maar lees je blog (zag het op hyves) met veel interesse (en eerlijk gezegd ook met rillingen, het klink heel eng...). Ik hoop dat de behandeling aanslaat, en wens je bovenal heel veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderen