Mijn tweede avastin-injectie is weer achter de rug. Ik heb het overleefd en ben niet gillend weggerend hoewel ik daar af en toe erg veel behoefte aan had.
Het begon op het moment dat ik de wachtkamer binnen liep en het gevoel had op de poli geriatrie terecht te zijn gekomen. Helaas moest ik mezelf voorhouden dat ik toch echt maar 20 minuten te vroeg was en niet 40 jaar ook al was dat wel even mijn wens op dat moment.
Deze keer was er gelukkig ondanks de drukte wel aandacht voor af en toe uitleg of geruststelling. Dat was erg prettig en geeft moed.
Tijdens de vooronderzoeken kreeg ik nog meer moed door goed nieuws: mijn visus was toch nog weer vooruitgegaan naar bijna 70%. Ook heb ik zelf snel een blik op de scan kunnen werpen en de scan zag er nu, voor zover dat goed te beoordelen is, goed uit.
Tijdens het wachten op de injectie zelf probeerde ik ondanks alle verzamelde moed, voor mezelf te visualiseren dat ik in de wachtkamer van de tandarts zat. Ondanks dat er tot 2 keer toe een druppel in mijn oog werd gedaan, kon ik dit sprookje in mijn hoofd aardig vasthouden. Helaas werd ik door de doek over mijn gezicht weer naar de realiteit getrokken.
Na de injectie zag ik naast de prachtige caleidoscoop een heleboel flitsen waar ik toch wel flink van schrok. Gelukkig trok het na een paar minuten weer weg en kon ik met bril en zonnebril op eindelijk vluchten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten