Er zijn alweer 2 maanden voorbij sinds mijn laatste blog. Mijn leven is gewoon verder gegaan en ik doe alles gewoon weer net als eerst. De Amsler Grid controleer ik nog maar 1 keer in de week en de frequentie van bezoeken naar de oogarts is net sinds een week gezakt van 1 keer in de maand naar 1 keer in de 2 maanden.
Als mensen mij nu vragen hoe het gaat, zeg ik dat als het zo blijft ik een gelukkig mens ben.
De hindernissen in het dagelijks leven zijn maar heel klein. Ik doe bijna alles met mijn nu goede linker oog en als ik eens een lijn krom zie die recht hoort te zijn, dan is het niet meer erg. Het hoort erbij.
Wel moest ik een heel klein beetje slikken toen ik de mooiste zon overgoten dokterskamer in ons nieuw gezondheidcentrum moest af staan aan mijn collega omdat ik al dat licht niet goed meer verdraag. Maar dan realiseer ik me tegelijkertijd ook dat ik met een donkere kamer en mijn groot beeldscherm wel weer gewoon kan werken zoals ik altijd deed en dan ben ik dankbaar.
Mijn kinderen zijn er soms nog meer mee bezig dan ik. Zo sprak mijn oudste dochter een moeder op school aan over het gebruik van een wel erg klein lettertype op een uitnodiging voor een feestje: "u moet niet weer zulke kleine letters gebruiken want mijn moeder kan dat niet lezen" was de vriendelijke maar ook strenge boodschap.
En als ik samen met mijn kinderen gezellig een computerspelletje aan het doen ben dan hoef ik nooit bang te zijn dat ze me uitlachen want als ik ergens naast schiet omdat ik simpelweg minder handig ben dan de kinderen, dan krijg ik een bemoedigende arm "geeft niets hoor, mama keek, denk ik met haar verkeerde oog".
Zo gaat het leven gewoon door, alsof er bijna niets gebeurd is. Bijna, want op de achtergrond blijft de onzekerheid sluimeren. Hoe lang blijft het zoals het nu is? Maar dan tegelijkertijd ben ik God dankbaar dat het nog steeds is zoals het is en hou ik mij vast aan vandaag wetende dat God niet alleen vandaag zorgt maar ook morgen en alle dagen daarna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten